Bart Vos (1969) is een uomo universale: architect, interieurontwerper, meubelontwerper en ondernemer. Met het Maupertuus-gebouw – ontworpen in opdracht van vader Henk, nestor van het Vos-imperium – plantte de net afgestudeerde Bart in 1994 in één ferme klap zijn vlag. Inmiddels is hij creatief directeur van Vos Interieur en verantwoordelijk voor ontwerpopdrachten in binnen- en buitenland. Hij geeft u in dit interview een inkijkje in zijn ontwerpproces. 

“Ik wil geen signatuur. Dat je direct ziet ‘oh, dat is een Bart Vos’. Locatie, omgeving, opdrachtgever – die invloeden zie je terug in mijn ontwerpen. Er zit wel een rode draad in: het moet praktisch en uitvoerbaar zijn. En functioneel. Loop je in Milaan over de beurs, ga je in zo’n stoel zitten waar ze jaren mee bezig zijn geweest en dan zit ‘ie voor geen meter. Snap ik echt niet. Neem de HOOD, een kast die ik ontwierp voor LINTELOO. Die bestaat uit maar drie onderdelen. En je ziet hoe hij in elkaar zit. Dat is ook zo bij de gebouwen die ik ontwerp. Toen Maupertuus openging dachten mensen dat het geld op was: geen verlaagde plafonds, de constructie in zicht… Laatst had ik een opdrachtgever die een betonwand wilde afwerken met stucwerk. ‘Wacht daar nou even mee’, zei ik. Dat stucwerk er nooit gekomen. Mies van der Rohe? Ja, dat klopt wel. Niet dat ik het namaak, maar een groots voorbeeld als Farnsworth House zit toch ergens in je hoofd.

Mijn huizen worden vanuit het programma van eisen omhoog gebracht, niet vanuit een ‘mooi plaatje’. Zo’n architectonische erectie, daar hou ik niet van. En ik zie de bewoners als mijn co-architecten. Daarom blijf ik lang hangen in het stadium van handschetsen. Ik hou van overleggen, aanpassen, peuteren. Het is een organisch proces. Opdrachtgevers zijn soms ongeduldig, die willen precies weten hoe het wordt. Maar dan denk ik aan tuinontwerper Piet Oudolf, waar ik mee heb samengewerkt. Die zegt rustig, wanneer een klant vraagt waar een pad van gemaakt zal worden, ‘oh, dat weet ik nog niet, dat zie ik straks wel, als het gebouw er staat’. Zo creëer je samenhang.

Dat is belangrijk, ook tussen architectuur en interieur. Het mooiste is dan ook wanneer je het geheel mag ontwerpen, als een Gesamtkunstwerk. Vroeger was dat gebruikelijker, denk maar aan Berlage. Gelukkig trek ik opdrachtgevers aan, die daarvoor openstaan. Zij merken dat ik mij verdiep in hoe je er straks woont. In mijn hoofd loop ik er doorheen, niet alleen vanuit oogpunt van functionaliteit maar ook kijkend naar de esthetiek. In gedachten doe ik deuren open, sla ik een hoek om. Wat zie ik dan?