We zijn blij om je te helpen
Als je vragen of opmerkingen hebt, kan je contact met ons opnemen op verschillende manieren
Je feedback is welkom
Heb je een fout gevonden of werkt iets niet. Vertel aan ons wat je van de website vindt.
Jouw feedbackLICHT, DE SIGNATUUR VAN DE FOTOGRAAF
door Paul Bellaart
‘Licht afbeelden’, van het Griekse ‘phos’ en ‘gráphein’. Dat is de letterlijke betekenis van fotografie. Zonder licht heeft fotografie geen bestaansrecht. Maar wat je doet met dat licht, bepaalt de signatuur van de fotograaf. Paul Bellaart laat zich hierbij graag leiden door het toeval.
‘Dat veel bladen bij een modereportage nog steeds kiezen voor de setting van blauwe lucht en stralende zon, begrijp ik niet. Juist in de schaduw gebeuren spannende dingen. Ik fotografeer het liefst buiten en slecht weer bestaat voor mij eigenlijk niet. Droog is voldoende. Ik neem nooit extra licht mee. Soms schaam ik me bijna, wanneer ik een ander team aan het werk zie, met van alles erop en eraan. Ik hou het liever klein, zodat ik onderdeel ben van de situatie. Dan voelt het – ook voor de kijker – als een echte beleving, ondanks dat het geënsceneerd is.
Dat je een link ziet met het werk van Ed van der Elsken is niet gek. Ik ben een fan. Zijn werk lijkt volstrekt spontaan, maar wat is de definitie van ensceneren? Als je de situatie opzoekt of provoceert, dan wek je een reactie op. Dat is ook wat ik doe: het ensceneren van toeval. Wat er ook gebeurt, het is altijd goed. Ik vertrouw erop dat er vanzelf iets ontstaat en vaak zijn de missers juist de momenten waar je het van moet hebben. Tijdens zo’n shoot maak je veel foto’s en daar zit een spanningsboog in. Maar de meest interessante foto’s zitten vaak aan het begin, in de aanloop. Het is het Polaroid-moment: toen we nog analoog fotografeerden maakte je eerst een paar Polaroids om te kijken of de setting goed was. En dat zijn de meest onbevangen foto’s, wat naïever.
Het Hollandse licht is voor mij een gegeven. Het is er, dus is het sterk aanwezig in onze beeldtaal. Bij Rembrandt met zijn kaarsje, Ruysdael met zijn wolkenluchten of Vermeer met zijn ene raam. En later ook bij fotografen, zoals Johan van der Keuken in Achter Glas of Gerard Wessel met zijn losse flitser.
Licht en schaduw zie je bij mij sterk, omdat ik het liefst in zwart-wit werk. Met zwart-wit kom je sneller tot de vorm. Je wordt niet afgeleid door kleur, je hebt minder ruis. Eigenlijk vind ik ’t het mooiste wanneer je beelden oproept zonder ze te tonen. Voor mij is de hiërarchie in de kunst dan ook: muziek op 1, daarna dans en dan pas fotografie.
Dat zwart-wit heeft trouwens nog een reden: ik fotografeer graag in de polder, maar Hollandse weilanden zijn van een lelijk soort groen. Die dode monocultuur is verschrikkelijk. Heb je De Achtertuin van Jan Wolkers gelezen? Hij was gefascineerd door al het leven op dat kleine stukje grond. Ik heb dat ook. Toen ik 10 was correspondeerde ik met Dr. Dolf Boddeke, een bioloog die gespecialiseerd is in garnalen. En ik ging met de volwassenen mee, vogels determineren. Eigenlijk ben ik nog steeds dat jongetje, dat het liefst met een emmer en een schepje in een slootje zit te turen.’
